بیاد می آورم کودکیم را در دهه ی 70 و آن بخاری نفتی و کلاس دوم خانم افتخاری و کانال دو که آخرین کانال جمهوری اسلامی بود، بازی کره ی شمالی با ایران و چهره ی لاغر مردی سبیلو که داشت خودش را اثبات می کرد، با انگیزه ، با عشق و با افتخار به سرزمینش می جنگید، مردی از جنس دیگر ، مودب و قابل احترام، اینها همه در یک کلام می شد علی دایی، مردی که افتخار بیشترین بازی ملی در ایران را دارد و بیشترین گل زده در جهان ، مردی که رفته رفته خودش را در قلب مردم جای داد و داشت تختی وار در دل مردم رسوب می کرد، اما او تختی نبود اصلا از جنس او نبود، تختی از مردم بود ، مال مردم بود برای همین ماند و امروز بعد از گذشت سالها از مرگش مردم همچنان او را دوست می دارند و برای او احترام قائلند، اما علی دایی از مردم فاصله گرفت و خودش را به حکومت نزدیک کرد، آن مرد مودب قابل احترام ،امروز دیگر قابل احترام نیست ، لحن صحبتش با رسانه ها عوض شده ، حتی از موضع قدرت حرف میزند که تو گویی تیم ملی ارث پدرش بوده، اما طبق قانون دنیا هر که از مردم دور افتاد به بدترین وضع به قهقهرای تاریخ فرستاده شد ، او هم همجین سرنوشتی را برای خودش رغم زد، دیروز بعد از آن باخت شرم آور به عربستان از تیم ملی اخراج شد و هیچ کس از رفتن او ناراحت نشد، آقای دایی به خودش باخت ، به پول و قدرت باخت ، به مردم باخت ،و این در حالیست که می توانست همانند آن پهلوان مردمی بماند و در قلب مردم رسوب کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر