[Audio:http://dl.jamesonline.info/cgi/Music/Track 08.mp3]
http://dl.jamesonline.info/cgi/Music/Track 08.mp3
آهنگ نگاه تو شد زمزمه رو لبها
ای عشق بخون با من تو خلوت این شبها
تو ساحل آرومی
من موج پریشونم
راز دل دریا رو
می دونی و می دونم
من عطر خوش عشق و
از باغ تو بوییدم
اون یاس بهاری و از شاخه تو چیدم
آهنگ نگاه تو
شد زمزمه رو لبها
ای عشق بخون با من
تو خلوت این شبها
بوقلمون های روز شکرگزاری، از زمان دولت پرزیدنت لینکلن در دهه ۱۸۶۰ تاکنون، متناوبا به کاخ سفید اهدا شده است. اولین بار بیست سال پیش جرج بوش پدر، در مقام ریاست جمهوری آمریکا از پذیرش بوقلمون های اهدایی به کاخ سفید پوزش خواست. در سال ۱۸۶۳ آبراهام لینکلن، رئیس جمهوری وقت آمریکا آخرین پنجشنبه ماه نوامبر را به عنوان روز شکرگزای نامگذاری کرد. ریشه های مراسم روز شکرگزاری مدرن به سال ۱۶۲۱ می رسد، هنگامی که مهاجران انگلیسی در ماساچوست، جشنی را با سرخپوست های محلی آمریکایی برگزار کردند و طی آن، سرخپوستان بومی به آنان یاد دادند که چگونه در سرزمین جدید، غذای خود را بکارند و بپرورند و شکار کنند. روز شکرگزاری، یکی از جشن های خانوادگی عمده در آمریکا است که طی آن افراد خانواده، دور هم جمع می شوند و ضمن صرف غذاهای مختلف، از جمله بوقلمون، نعمات زندگی را قدر می نهند.
یه کیهان بود یه دکه سر ششم صاحبش روی چرخ میشست هر شب خونمون بود حتا یه شب پشت دستمم اومد پدر بزرگ زد
ولی نخورد، چندبار هم کافه تولت امون اینا دیدمش دقیقا خودش بود کیهان، عمو جان معتقد بود کیهان آبه کافه تولتو خوب جم می‌کنه راست میگفت
قیمتی هم نداشت من ازش بدم میومد آخه عکس رنگی ندشتمن همشهری دوست داشتم رنگی بود جدید نومد بود تازه سود خوندن نوشتن داشتم یاد می‌گرفتم
در کلمهها خط می‌کشیدم .معلم گفت بود ،کیهان اژمون اول سازش مخالف بود وقتی همه روزنومها تموم می‌شدن اون در میومد
الملک اون موقع کیهان مثل امروز اینگونه نفرت انگیز نبود حسین تو زندان شکنجهگر بود و برای اسلام خدمت میکرد
اما امروز در جبهه دیگری مشغول دست بوسیس ،امروز در رقابت با کتاب‌های معروفه جنایی تخیلی قلم میزند و اتفاقا نوشته‌هایش کمتر از داستانهای هری پاتر هم نیست فقط داستانهایش اینروزا خیلی تکراری شده
چندوقت پیش که به وطن سریع زدم کیهان را دیدم سر ششم در همان دکه اما لوگوی کیهان دیگر به دکه ایش نچسبید بود،کیهان زرد بود و بوی نه میداد،پدر بزرگ هم دیگر کیهان نمیخواند .هیچکس نمیخواند.
ای رهبری کاش جات بودم
من امروز یه آهنگو با تمام وجود دریافتم، آهان کاملا شاد اما مضمونی متضاد داشت در گذشته بارها شنیده بودمش،و چه درد ناک بود امروز.
اگه ثانیه‌هام میسوزن توی آتیش گذشته من خودم مقصرم.باور کن
می‌خوام مزخرف بگمو بنویسم تا جایی که بتونم به همه چی لازم نیس اعتقاد داشت وبا نوشت حتا نوشتن در مورد شیر و ونوس یا اربیتلهی اتمی و قبر
روزی که سطل رنگ از پشت دچرخم افتاد دنیا رنگی بود ،چیپشا در زرورق‌های آغشته به روغن توزیع میشد نفت جای گاز میسوخت و من تا سالها نفهمیدم چرا از آن رنگ‌های سپید اتاق صورتی نتیجه شد
آن روزگار محمود نبود اکبر بود امام نبود رهبر بود ایران اسلامی بود خفت بود تحریم بود قبر یک طبقه بود سپاه صاحبش نبود پدر بزرگ زن داشت پول داشت ماشین خونه مهمان اما امروز فقط مهمان دارد
گویا تموم شد مدادم دیگر چیزی نمینویسد نامجو می‌خواند و من ۴سال پیش را سیر کردم و امروز ۲۷ سالمه
امروز دوشنبه اول هفته!
پل گلدن گیت (به انگلیسی: Golden Gate Bridge) یک پل معلق در سانفرانسیسکوی آمریکاست که شمال و جنوب این شهر را به هم متصل می‌کند ،گلدن گیت در فاصله بین سال‌های ۱۹۳۷ (پل در ۲۷ مه ۱۹۳۷ گشایش یافت) تا ۱۹۶۴ با طول ۲٬۷۳۷ متر طولانی‌ترین پل معلق دنیا به حساب می‌آمد
مستند زیر مراحل ساخت این پل زیبا را نشان می دهد
History of GoldenGate
pass: jamesonline.info
آبراهام لینکلن (1809 – 1865)، شانزدهمین رییس جمهور ایالات متحده، به عنوان مردی که کشورش را طی جنگ داخلی حفظ کرد مورد احترام است. وی که در فقر زاده شده بود با تکیه به نیروی بلند پروازی، نبوغ و جذبه اش به شهرت رسید. اما طبع ذاتی وی همچنان به سختی قابل شناخت است و شخصیت لینکلن امروز به همان اندازه در رمز و راز پیچیده شده است که در زمان خودش بود. تصاویر گزیده ای از یک نمایشگاه (یک زندگی: نقاب لینکلن) در نگارخانۀ ملی پرترۀ انستیتو اسمیتسونیان، تکامل چهرۀ یک معما را مورد بررسی قرار می دهند.
این تصویر لینکلن درست پیش از آن گرفته شد که وی برندۀ نامزدی ریاست جمهوری از جانب جمهوری خواهان شد. لینکلن با وجود موفقیتش نسبت به گذشتۀ فقیرانه اش حساس بود. لینکلن با پوشیدن یک کت و شلوار خوش دوخت و گذاشتن دستش بر روی یک کتاب این پیغام را می رساند که وی مدت ها پیش هر نوع گونه اثری از گذشتۀ روستایی اش را به دور انداخته است.
این عکس کوچک بر اساس تصویری از لینکلن است که توسط متیو بریدی تهیه شده است. طی سال های میانۀ قرن نوزدهم عکس های مینیاتوری مد روز بودند و برخی از آنها برای مقاصد سیاسی، نه مانند سنجاق سینه های مبارزات انتخابات ریاست جمهوری امروزه، توزیع می شدند.
طی جنگ داخلی ایالات متحده، ریش گذاشتن در میان افسران هر دو ارتش اتحادیه و کنفدراسیون محبوب شد. خود لینکلن نیز در این زمان ریش گذاشت، احتمالا به این دلیل که به وی ظاهر قدرتمندتری به عنوان فرماندۀ کل قوا می داد.
در قرن نوزدهم افراد برجسته معمولا اجازه می دادند که از چهره شان قالب های گچی ساخته شود. این نقاب یک نسخه از یک قالب است که در اصل در سال 1865 مستقیما از روی صورت لینکلن و درست پیش از ترور وی تهیه شده است.
۲۴ سپتامبر ۱۷۸۹ دستگاه قانونگذاری آمریکا قانون تاسیس پستخانه دولتی را در این کشور که بر سر در ساختمان مرکزی آن شعار پستخانه ایران زمان داریوش بزرگ به نقل از تاریخ هرودوت نقش بسته است که «برف و باران و توفان مانع حرکت چاپارها نخواهد بود» تصویب کرد. در آمریکا از همان زمان پستخانه یک موسسه فدرال و وابسته به دولت مرکزی است (نه حکومت های ایالتی). در آمریکا، پستخانه ها گذرنامه هم صادر می کنند و با تلفن، پیک می فرستند و بسته های ارسالی (بدون مزد اضافی) از منازل و دفاتر را می گیرند و می فرستند. هنگام تحویل نامه ها به منازل و دفاتر، نامه های ارسالی را هم دریافت می دارند تا ارسال شود. افراد در صورت مسافرت، از پستخانه محل می خواهند که تا آمدنشان نامه ها و بسته هایشان را نگهداری کند و در روز معین تحویل آنها بدهد و یا در صورت تغییر آدرس، نامه ها را به آدرس تازه بفرستد و این کارها بدون پرداخت پول اضافی صورت می گیرد. همه صورتحسابها و مبادله چکها از طریق پست انجام می شود. نشریاتی که تا ساعت شش بامداد هر روز به پست داده شود، همان روز و حداکثر تا ظهر توزیع می شود و نرخ رساندن کتاب و نشریه بسیار ارزان است و زیان مالی حاصله را دولت می پردازد.
نمای ۱۸۰ درجه‌ای از اتاق اصلی مطالعه روز واقع شده در شعبه اصلی نیویورک واقع در منهتن ،یکی از بزرگترین سیستم های کتابخانه ای عمومی در ایالات متحده و یکی از بزرگترین سیستم های کتابخانه تحقیق در جهان است،شامل ۸۹ کتابخانه ، ۴ کتابخانه پژوهشی ، ۴ کتابخانه اصلی و کتابخنهی برای نابینایان است.
Adobe Creative Suite 5 شامل ۱۴ برنامه مخصوص کارهای گرافیکی و طراحی می باشد و در کل ۲۵۰ ویژگی جدید به آن اضافه شده است.کاربران می توانند با مراجعه به سایت ادوبی نسخه های مدت دار را به صورت یک پکیج کامل دریافت نمایند و یا به انتخاب خود تنها یکی از ۱۴ برنامه را انتخاب نمایند. لازم به ذکر است برای استفاده از نسخه های زمان دار (Trial) این مجموعه نیز لازم است حداقل یک شناسه کاربری ادوبی داشته باشید.
در ارديبهشت 1951«م» بود كه خبر مرگ ناگهاني صادق هدايت در ميان ايرانيان مقيم پاريس پيچيد. روزنامه لوموند، خبر آن را در چند خط انتشار داد، نوشت كه صادق هدايت، شاعر معروف ايراني، با گاز به زندگي خود خاتمه داد. آيا اشتباه بود يا عمد از جانب لوموند كه هدايت را شاعر خوانده بود، در حالي كه او شعري به مفهوم رايج، در عمر خود نگفته بود، ولي در معنا پر بي‌راه هم نبود، بوف كور كه معروف‌ترين كتاب او در فرانسه بود، بيشتر به شعر سر می‌زد تا به نثر.
خبر، ما را برق‌زده كرد، هر چند كه نمی‌بايست چندان متعجب می‌شديم. تفكر و نوشته‌هاي هدايت، زندگي را از مرگ نشأت میداد. نوشته بود كه تنها يك مسئله جدي در زندگي بشر وجود دارد و آن مرگ است. يك‌بار ديگر در دورة جواني و دانشجویي اقدام به خودكشي كرده بود. بعد از نگارش و انتشار بوف كور، نويسنده‌اش بيشتر ماية مرگ شناخته میشد تا واقعيت زنده. كسي كه آثار هدايت را خوانده بود، در وجود او بيش از هر فرد ديگر در ايران، به ياد نيستي می‌افتاد، با ديدن او كسي را می‌ديد كه از دنيا ديگر آمده، و در خيابان‌هاي تهران، شبح وار در گذار است. همان‌گونه كه شب پاورچين پاورچين می‌رفت، او نيز در طيف زندگي خود را می‌لغزاند.
يك بار در خانه‌اش، در خيابان روزولت، از او پرسيدم: كافكا چند سال داشت كه مرد؟ گفت: 42 سال. گفتم: چه كم! گفت دو سالش هم زياد بود.
خود او هنگام مرگ چهل و هشت ساله بود. از قراري كه شنيديم با آرامش زندگي را ترك كرده بود. آنچه به ما گفته شد، داستان اين بود: آپارتمان كوچكي در مونپارناس اجاره می‌كند. توي آشپزخانه تمام منفذهاي پنجره را با پنبه می‌گيرد كه گاز به بيرون نشت نكند. آن‌گاه شيرهاي گاز را باز می‌كند، كف زمين به پشت می‌خوابد و ملافه‌اي به روي خود می‌كشد. يك دوست ارمني جسد او را روز بعد كشف كرده بود. گفتند كه گویی به خواب رفته بود.
اورا در گورستان معروف پرلاشز به خاك سپردند. من چون به موقع خبر نشدم، در مراسم شركت نجستم. در پاريس كه خاطرات جواني و شخصيتش در آن شكل گرفته بود، به خواب ابدي رفت. به قول فردوسي نه جنبيد هرگز، نه بيدار گشت. بعد از آن حرف‌هاي متعدد در باره‌اش گفته شد، گفتند كه پيش از آن كه به اروپا بيايد گفته بود: چون به پاريس برسم بر سنگ‌هاي آن بوسه می‌زنم. درست يا نادرستي آن را نمی‌دانم، اما آنچه مسلم است سرخوردگي‌اي از اين سفر پيدا كرده بود. ديگر آنگونه كه پاریس را در گذشته يافته بود، نيافته بود.
نه امكان مالي و دل ماندن داشت، و نه ميل بازگشت به ايران، زيرا زندگي در ايران به حد اعلي بيزارش كرده بود. يكي از آشنايانش براي من حكايت كرد كه در همان سفر به او گفته بود: من مانند عنكبوتي هستم كه براي دفاع از خود، با بزاقش گرد خود تار می‌تند، اكنون اين بزاق ته كشيده و چيزي براي تنيدن به گرد خود ندارد. منظورش اين بود كه هيچ نقطة اتكا و دلخوشي برايش نمانده بود. نوشتن كه غشاء دفاعيش و تنها رشته ارتباطيش با زندگي بود، ديگر در او برانگيخته نمی‌شد. به قول شكسپير نه زن او را دلخوش می‌داشت، نه مرد، نه اين و نه آن . چون چشمه‌اش خشكيد، او نيز ديگر موجبي براي ماندن نيافت. ذوق نوشتن در او بتدريج فروكش كرده بود. از شهريور بيست تا اردبيهشت سي، نزديك ده سال چيز قابل توجهي كه انتشار داد، داستان فردا و حاجي‌آقا بود با دو سه مطلب پراكنده و ترجمه. پر حاصل‌ترين دوران كار او در دورهء پهلوي اول بود، كه به رغم او يك دورة اختناقي بود، و همين‌طور هم بود. اما بعد از شهريور بيست كه آزادي در نوشتن پيش آمد و قلم‌ها رها گشتند، او به كم‌حاصل ترين دورانش تنزل كرد.
دو باري كه برحسب اتفاق او را در پاريس ديدم، بيش از هميشه حالتش از مرگ خبر میداد، بر حالت بوف كوريش افزوده بود. شبيه شده بود به ناخداي سرگردان واگنر، كه تنها يك عشق بزرگ می‌توانست او را نجات دهد، و آن هم نبود.
يك يا دو سال بعد از مرگش بود كه ترجمة فرانسوي بوف كور به قلم رژه لسكو، انتشار يافت و مورد بحث و حرف زياد قرار گرفت. اين حسب حال كوچك كه تا حدي شرق و غرب و قديم و جديد را به هم وصل می‌كرد، میشد گفت كه در ادبيات جهان، از لحاظ موضوع، نظيري نداشت. كتابي افسون‌كننده و بيزاري انگيز.
بوف كور، از زاوية خاصي، چكيده و فشردة گوشه اي از عمر قوم ايراني بود، كه به نظر نويسنده، رشحه‌اي از بوف كور را در خود جاي داشت. اين چنگ‌زدگي به گذشته، اين چسبندگي به عشق، مانند نر و مادة مهر گياه ، اين حالت اشباحي، اين نوسان ميان زوال و زندگي، و آن‌گاه، لكاته، هم افسونگر و هم خانه‌برانداز، گاه جانِ جانان و گاه پيام آور مرگ، پيچ و خم‌هاي تاريخ ايران را می‌نمود، و پيرمرد خنزرپنزري جنبة منفي و تباه‌گر آن را تجسم میداد. همه چيز در همة تاريخ، در دالان خواب و بيداري، و در لاية وجدان نيم‌آگاه می‌گذشت، و روايت گونه‌اي بود از زبان كسي كه تناوب، يك مسير كابوس و رويا را طي كرده.تا حدي سبك آن می‌پيوندد به شطحيات عارفان ايراني، كه آنان نيز، از ديوانگان عطار، تا روزبهان بقلي، در همان فضاي گرگ و ميش ، عالم قبول و ناقبول و مرز شوريدگي و روشن بيني دم زده بودند.
انتخاب نام بوف كور معني‌دار بود ؛ مرغ شوم تنها، خاصه آن‌كه كور هم باشد كه ديگر بريدگي از زندگي پيش می‌آيد. آيا در وجود او و در اين نام، غربت مرز و بوم،با غربت زندگي شخصي هدايت جمع نشده بود؟
چرا هدايت خود كشي كرد؟ جوابش هم آسان است و هم دشوار. آسان است براي اين‌كه او در زندگي به بن‌بست رسيده بود، نه تنها جرثومة مرگ را در سرشت خود داشت، بلكه اوضاع و احوال دوران ميان سالي زندگيش او را به اين سو می‌راند. آخرين تلاشش براي رهايي از اين سرنوشت محتوم اين بود كه از ايران دور شود، به پاريس بيايد. كه شهر محبوبش بود ؛ ولي ديگر پاريس به او جوابگو نشد. نه پول داشت نه امكان ماندن و نه اميد بازگشت.
ايران آن زمان قيافة بسيار نامطبوعي به او نشان میداد. بعد از سوء قصد به شاه در دانشگاه، سيماي عبوس به خود گرفته بود. و اين حالت چندي بعد، تبديل به تشنج شد كه منجر به قتل رزم آرا گرديد. از سوي ديگر، حزب توده كه زماني هدايت نسبت به آن روي خوش نشان داده بود، كارنامة چند ساله‌اش براي روح حساسي چون هدايت جز دلزدگي و نوميدي چيزي نمی‌توانست به بار آورد، مقدمه‌اي كه او بر ترجمة«گروه محكومين» كافكا نوشت، اين احساس در آن بوضوح بيان شده است.
فرانسه ديگر آن فرانسة پيشين نبود كه او ديده بود. بر اثر جنگ و اشغال، گران، فشرده و بداخم شده بود. گذشته از همه اين‌ها، عمر به دوراني می‌رسد كه پيري آغاز می‌شود، فرسودگي همراه با كم طاقتي روي می‌نمايد، و همة اين‌ها طبايع شكننده را، يك تلنگر كافي است كه از پا درافكند. سوالي كه در پيش است آن است كه آيا هدايت به قصد خودكشي از ايران بيرون آمد، و به خاطره‌گاه اولش روي برد كه در آن‌جا زندگي را وداع گويد، يا اين فكر در پاريس در او قوت گرفت؟ جواب آن درست روشن نيست. پيش از رفتنش، در تهران، زماني كه عزم سفر داشت نوشته‌اي به من نشان داد كه تصديق طبيبي بود، حاكي از اين‌كه وي به بيماري نوراستني ( اختلال اعصاب) دچار است، و بايد براي معالجه سفر كند. به اتكاء اين نوشته توانست شش ماه مرخصي استعلاجي از اداره اش (دانشكده هنرهاي زيبا) بگيرد، اين نوشته را قدري با پوزخند خاص خود نشان میداد، يعني ببينيد، مرا ديوانه خوانده‌اند.
گمان می‌كنم كه سفر پاريس براي او يك سفر موقت بوده، يك آزمايش بوده كه ببيند می‌تواند از بن‌بست روحيش نجات يابد يا نه، و شق دوم پيش آمد.
از نظر مالي،گويا حق تجديد چاپ كتابهايش را به مبلغ ناچيزي فروخته بود كه همان خرج سفر شش ماهه او را تامين می‌كرد(معادل پانصد ليره انگليسي)؛ بنابراين وقتي اين پول تمام شد ديگر منبع درآمدي نمی‌داشت و او كسي نبود كه براي طلب شغلي دست به سوي دولت فرانسه يا دولت ايران دست دراز كند.
اين چند ماهه را در پاريس سرگردان بود. دو سه تن از دانشجويان ايراني گردش را گرفتند ولي هيچ يك از آنان كسي نبودند كه او را از تنهایی بيرون بياورند. سفری به آلمان و سويس كرد كه آن نيز آخرين تلاش‌ها براي انصراف بود.
از قراري كه می‌شنيديم گفتند كه دو سه ماه آخر در كتاب‌خانه سنت ژنويو پاريس كتاب‌هاي مربوط به خودكشي را مطالعه می‌كرده تا نوع آرام آن را بتواند انتخاب كند. مرگ براي صادق هدايت يك خواب ابدي بود و اگر هيچ تاثيري نداشت لااقل از رنج حيات رهايش می‌بخشيد. اين دو بيت منسوب به سنایی زبان حال او بود:
اگر مرگ خودهيچ راحت ندارد نه بازت رهاند همی‌جاوداني
اگر خوشخویی از گران قلبنانان وگر بدخویی از گران قلبتاني
نوع مرگ هدايت نشان ميدهد كه او نسبت به آنچه نوشته بود صداقت داشت و وفادار بود. واعظ غيرمتعظ نبود. كتاب حاج‌آقا(اخرين اثر كتابي او) كه با نام مستعار‌ِ«هادي صداقت» منتشر كرد، نامش حاكي از كناية اتفاقي‌اي بود كه خوب جا افتاد: صداقت، انتهاي زندگيش را رقم زد. خود او نمی‌دانست كه نام شوخي‌گونه، روزي حقيقت وجود او را به عمل خواهد پيوست. زمانه ندانسته او را تبديل به‌هادي كرد و صداقت.
برگرفته از: كتابِ«روزها»، خودزندگی‌نامه محمدعلی اسلامی‌ندوشن
httpvh://www.youtube.com/watch?v=tnfWaqSGAOE
میترسم این همه زیبایی رو نتونم یکجا ثبت کنم میترسم قطره ای ازین لحظات زیبا فراموش شه،حیف شه،این روزا به اندازه‌ای زیبا هستن که نمی‌خوام حتا یه الکترونش رو فراموش کنم،من دوباره زنده شدم، دنیا برام رنگ گرفته ،انگار همچی زیباست،ممنونم خدا به خاطره این محبتت
این همه سال چرا مستقل بودم؟ به واقع راحت نبودم؟ خوب بودم ولی در خودم در تئوری!
این همه افکارمو به کلمه تبدیل کردم که امروز زبر تجربه عملیشون شوک بشم ،عجب تفکرات سنگینی تو این مدت درم جاری بوده که فک میکردم سبک ،لعنت به این وطن که جز پساب چیز دیگه‌ای نبوده،لعنت بهش که منم جزوشم ، بزرگ شده مثل بقیه احمق‌ها با رسوباتی به کهنگی و زمختی قرنهای دور ،چه بد!
شاید هم واقعا ربطی به وطن نداشته باشه ! مساله انسانیته مساله احساس ،مساله بازی با وجود یه آدمه، راستش دلم میسوزه ،حقش نبود ،......، بیخود نبود از فرنگیس متنفر بودم ،بیخود نبود از چشماش میترسیدم ، از نگاهش از خنده هاش،این لحظه‌های لعنتی عجب سورپرایزت می‌کنه گاهی اوقات ،پشمات میریزه، مسیرتو عوض می‌کنه و یهو چشات باز می‌شه و میبینی تا انتهای روت ۶۶ چیزی نمونده، اونوقت اشکت در میاد ! نمیدونم چرا ازم نپرس! ولی فک می کنم اشمت در بیاد.
احساس می‌کنم واقعا یه فرشتس، دوسش دارم بیشتر از دیروز ، بیشتر از قبل ۱۱،۳۰ دقیقهٔ دیشب !
سخنرانی سالانه رئيس جمهوری آمريکا درباره وضعيت عمومی ايالات متحده در برابر نشست مشترک دو مجلس کنگره آمريکا در ساعت هشت و پنجاه و پنج دقيقه چهارشنبه به وقت واشنگتن، پنج و بيست و پنج دقيقه بامداد پنجشنبه تهران، برگزار شد. مراسم با ورود ننسی پلوسی رئيس دموکرات مجلس نمايندگان و جوزف بايدن معاون رياست جمهوری و رئيس سنا، آغاز شد.
سخنرانی سالانه رئيس جمهوری آمريکا سنتی به قدمت دويست و بيست سال است. قانون اساسی آمريکا اجباری برای سخنرانی حضوری تعيين نکرده است و ارائه گزارش کتبی به کنگره کافی است.
جرج واشنگتن هشتم ژانويه۱۷۹۰ در نيويورک نخستين سخنرانی سالانه رئيس جمهوری در تاريخ آمريکا را ايراد کرد. جفرسون اين سنت را شکست و به گزارش کتبی برگرداند. ابراهام لينکلن در ۱۸۶۱ در ميانه جنگ داخلی نخستين سخنرانی خود را ايراد کرد و دليل آن را برده داری عنوان کرد. پس از وودرو ويلسون تمام رؤسای جمهور با حضور در برابر کنگره گزارش سالانه خود را قرائت کردند.
امشب نخستين رئيس جمهوری سياهپوست نخستين سخنرانی خود را ايراد کرد. پرزيدنت باراک اوباما تقريباً با شرايطی مشابه فرانکلين روزولت در نخستين سخنرانی حود در ۱۹۳۴ روبرو است که آمريکا در ميانه يک بحران اقتصادی گرفتار بود.
رييس جمهوری آمريکا کوشيد تشريح کند برغم خشم مردم از نرخ ده درصدی بيکاری کشور را از آستانه يک رکود بزرگ اقتصادی ديگر نجات داده است. پرزيدنت اوباما وعده داده بود نرخ بيکاری از هشت درصد بالاتر نخواهد رفت.
پرزيدنت کندی سال ۱۹۶۱ در شرايط نسبتاً مشابهی قرار داشت اما سخنانش مملو از اميد بود، سخنرانی امشب پرزيدنت اوباما نيز يک سخنرانی اميد بود.
جرج بوش سال دو هزار و دو در نخستين سخنرانی خود ايران را در ميان محور شرارت قرار داد. اما پرزيدنت اوباما خاطر نشان کرد که جمهوری اسلامی بخاطر بی اعتنايی به تعهدات خود بدون شک بيشتر با عواقب رفتار خود مواجه خواهد شد. رييس جمهوری آمريکا همچنين در رابطه با معترضان ايران گفت که ما از حقوق بشر زنانی که در خيابانهای ايران راه پيمايی ميکنند حمايـت ميکينم.
پرزيدنت اوباما در ميانه يک توفان سياسی در واشنگتن مروری بر يک سال گذشته کرد اما نگاهش به سال آتی و دهه آينده بود. احيای حزب دموکرات متحير از شکست های انتخاباتی پياپی؛ تغيير کانون توجه از بيمه درمانی به ايجاد کار و اصلاح سيستم آموزشی؛ و مقابله با کسری بودجه؛ سه محور مهم سخنرانی امشب پرزيدنت اوباما بودند.
دموکرات ها اخيراً فرمانداری نيوجرسی و ويرجينيا و کرسی با ارزش سنای ماساچوست را پس از نزديک به پنج دهه از دست دادند. پيروزی سناتور اسکات براون معادلات سياسی را در واشنگتن به هم زدو دموکرات ها را از اکثريت قاطع شصت کرسی محروم کرد و برنامه های رئيس جمهور و دموکرات ها بويژه اصلاح سيستم خدمات درمانی و بيمه درمانی را در وضعيتی نامعلوم فرو برد.
با اين وجود سخنرانی امشب پرزيدنت اوباما تأکيد بر کانون توجه به همکاری دو حزبی بود. رئيس جمهوری آمريکا جمهوريخواهان را دوباره به همکاری دو حزبی دعوت کرد.
هيلاری کلينتون وزير خارجه ی آمريکا غايب امشب بود که بنا به گزارش ها در لندن ظاهرا به توافقی با همتايانش بويژه ی روسيه بر سر تحريم ايران رسيده است.غايب بزرگ امشب در کنگره سناتور ادوارد کندی فقيد بود. فرزند او در رديف اول نشسته بود.
VOA
رمز فایل: 
