روز شکرگزاری، روزی برای اندیشیدن، سپاسگزاری و سهیم کردن
ریشۀ این سنت آمریکایی به جشن برداشت محصول در نیو انگلند در سال 1621 باز می گردد
واشنگتن- روز شکرگزاری در ایالات متحده که در چهارمین پنجشنبه ماه نوامبر جشن گرفته می شود، احتمالاً نخستین جشن خانوادگی آمریکایی است و معمولاً با برگزاری یک مهمانی اساسی در محیط منزل و یا یک محل اجتماعی همراه است. روز شکرگزاری موقعیتی برای گردهمآئی دوستان و اعضای خانواده بوجود می آورد و فرصت مشترکی به منظور قدردانی برای آزادی هایی که از آن برخوردار هستند و همچنین برای غذا، پناهگاه و دیگر نعمت ها برای امریکاییان میسر می سازد.
بسیاری از آمریکایی ها همچنین وقت خود را برای آماده کردن غذا و توزیع آن بین مستمندان در آشپزخانه های عمومی، کلیسا ها و پناهگاه های بی خانمان صرف می کنند. برخی دیگر کمک های خود را برای تهیه مواد غذایی به سازمان های خیریه اهدا می کنند؛ در حقیقت، صدها گروه غیر انتفاعی در سراسر کشور مسابقاتی به نام “یورتمه بوقلمون” در روز شکرگزاری برگزار می کنند. بطور کلی، روز شکرگزاری نشان آغاز “فصل تعطیلات” است که تا روز اول سال نو ادامه دارد. روز بعد از روز شکرگزاری یکی از شلوغ ترین روزهای خرید سال است.
هر سال رئیس حمهوری با صدوربیانیه ای چهارمین پنجشنبه ماه نوامبر را (امسال برابر با 27 نوامبر) روز ملی شکرگزاری اعلام می کند. این روز یک تعطیلی رسمی فدرال است و عملاً تمام ادارات دولتی و مدارس، و اکثر کسب و کارها بسته اند.
نخستین روز شکرگزاری
جشنواره های گوناگونی به مناسبت برداشت محصول در مناطق بسیاری از جهان برگزارمی شوند. سابقۀ روز شکرگزاری عموما به سال 1621 بر می گردد که در آن مهاجران انگلیسی که مستعمره پلیموت (مستقر در ماساچوست امروزی) را بنیان نهادند و اعضای قبیله سرخپوست های وامپانوگ، به طور مشترک جشنی بر پا کردند.
این مهاجران در سال 1620 از آن سوی اقیانوس اطلس رسیده بودند تا خود را از کلیسای رسمی انگلستان جدا کتتد و به انجام آزادانه فرائض پوریتانیسم خاص خود بپردازند. آنان که برای کاشتن و پرورش محصولات دیر به مستعمره پلیموت رسیده بودند و با کمبود غذای تازه روبرو شده بودند، زمستان بسیار دشواری را در 1621-1620 سپری کردند. نیمی از مستعمره نشینان از بیماری جان سپردند. در بهار آن سال، سرخپوستان وامپانوگ روش کاشتن ذرت و دیگر محصولات محلی، همراه با تسلط یافتن به شکار و صید را به مستعمره نشینان آموختند. بنابر اسناد موزه ملی سرخپوستان، وامپانوگ ها جامعه ای آگاه و ماهر بودند که از هزاران سال پیش در آن منطقه زندگی می کردند
از انجا که وامپانوک ها محصولات فراوانی از ذرت، جو، حبوبات و کدو تنبل برداشت کردند، مهاجران دلایل بسیاری برای شکرگزاری در پاییز 1621 داشتند. مستعمره نشینان و نیکوکاران وامپانوگ شان – که گوزن برای کباب کردن همراه خود آوردند- ضیافتی برای ابراز حق شناسی خود از نعمات الهی برپا کردند. گرچه مشخص است که مستعمره نشینان برای ضیافت ماکیان تدارک دیدند، دیگر غذاها به صورت یک حدس آگاهانه باقی می ماند؛ مهاجران احتمالاً بوقلمون، مرغ آبزی و دیگر شکارهای وحشی؛ غذاهای دریایی مانند صدف، خرچنگ و مارماهی؛ سبزیجات، انگور،آلو و آجیل فراهم کردند.
میراث شکرگزاری، بویژه بر پا ساختنضیافت مشترک در طول قرن هاداوام آورد. چندین رئیس جمهوری – که اولین آنها جورج واشنگتن در 1789 بود- برای روز شکرگزاری بیانیه صادر کردند، ولی در زمان بیانیه آبراهام لینکلن در 1863 بود که روز شکرگزاری به یک تعطیل ملی تبدیل شد. طبق خواست او این روز در آخرین پنجشنبه ماه نوامبر جشن گرفته می شود. یک قطعنامه کنگره در سال 1941 برگزاری آن را به آخرین پنجشنبه نوامبر تغییر داد تا از یک فصل خرید هر چه طولانی تر پس از روز شکرگزاری و پیش از کریسمس در سال هایی که پنج پنجشنبه در ماه نوامبر وجود دارد، اطمینان حاصل کند.
هر سال رئیس جمهوری فرمان عفو یک بوقلمون را صادر می کند- در حقیقت دو بوقلمون. چون یکی از آنها، در صورتی که دیگری در طی مراسم رفتار درستی نداشته باشد، بوقلمون پشتیبان محسوب می شود. این دو پرنده که از اجاق جان سالم بسر می برند، باقی زندگی خود را در یک باغ وحش کودکان سپری می کنند.
سنت های روز شکرگزاری
نظر به اینکه دوستان و خانواده ها می کوشند تا در ایام تعطیلات گرد هم آیند، روز شکرگزاری شاهد بالاترین تعداد مسافرت زمینی و هوایی است. بسیاری از آمریکایی ها از رژه های محلی یا رژه سالانه فروشگاه میسیز در روز شکرگزاری، که بطور زنده در شهر نیویورک از تلویزیون پخش می شود، لذت می برند. برخی دیگر فوتبال آمریکایی نگاه می کنند. در خارج از کشور، نظامیان آمریکایی از یک غدای سنتی روز شکرگزاری بهره می برند.
بوقلمون پرشده از مخلفات، پوره سیب زمینی و سس گریوی، سیب زمینی شیرین، سس کرانبری و کلوچه کدو تنبل، پایه های ضیافت روز شکرگزاری راتشکیل می دهند،؛ هرچند می توان موادی را مانند “توفولمون” (مرکب از لغات توفو و بوقلمون)، نان سیتان (پروتئین گندم)، یا توفو (پروتئین سویا) جانشین گوشت کرد.
هزاران سازمان خیریه در روز شکرگزاری شام سنتی گرمی را بین مستمندان، یا نیازمندان دیگر، توزیع می کنند و هر ساله میلیون ها بوقلمون یخ زده به خانواده ها اهدا می شود. پرزیدنت بوش در بیانیه روز شکرگزاری 2008 خود گفت: “ما شهروندان دلسوزی را که دراز کردن دست یاری به آرمانی بزرگتر از خود خدمت می کنند می ستاییم.”
مورونگو باند از قبیله میشن سرخپوستان سان برنادینوی کالیفرنیا از جملۀ شهروندان هستند، که در 23 سال گذشته به خانواده های نیازمند در روز شکرگزاری کمک کرده اند. این قبیله اعلام داشت که امسال 11 هزار بوقلمون، که بالاترین کمک در تاریخ برنامه یاری در روز شکرگزاری است تامین کرده است.
این موضوع یادآور نقش آمریکایی های بومی در نخستین روز شکرگزاری است، ضیافتی که برای سپاسگزاری از سرخپوستان به خاطر تقسیم دانش و مهارت خود که بدون آن مهاجران زنده نمی ماندند، برگزار شد.
اطلاعات بیشتر درباره روز شکرگزاری در کاخ سفید و متن بیانیه 2008 پرزیدنت بوش در تارنمای کاخ سفید در دسترس قرار دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر