httpvh://www.youtube.com/watch?v=Jll5baCAaQU&eurl
OBAMA: Hello, Chicago
If there is anyone out there who still doubts that America is a place where all things are possible, who still wonders if the dream of our founders is alive in our time, who still questions the power of our democracy, tonight is your answer.
It’s the answer told by lines that stretched around schools and churches in numbers this nation has never seen, by people who waited three hours and four hours, many for the first time in their lives, because they believed that this time must be different, that their voices could be that difference.
It’s the answer spoken by young and old, rich and poor, Democrat and Republican, black, white, Hispanic, Asian, Native American, gay, straight, disabled and not disabled. Americans who sent a message to the world that we have never been just a collection of individuals or a collection of red states and blue states.
We are, and always will be, the United States of America.
It’s the answer that led those who’ve been told for so long by so many to be cynical and fearful and doubtful about what we can achieve to put their hands on the arc of history and bend it once more toward the hope of a better day.
It’s been a long time coming, but tonight, because of what we did on this date in this election at this defining moment change has come to America.
A little bit earlier this evening, I received an extraordinarily gracious call from Senator McCain.
Senator McCain fought long and hard in this campaign. And he’s fought even longer and harder for the country that he loves. He has endured sacrifices for America that most of us cannot begin to imagine. We are better off for the service rendered by this brave and selfless leader.
I congratulate him; I congratulate Governor Palin for all that they’ve achieved. And I look forward to working with them to renew this nation’s promise in the months ahead.
I want to thank my partner in this journey, a man who campaigned from his heart, and spoke for the men and women he grew up with on the streets of Scranton … and rode with on the train home to Delaware, the vice president-elect of the United States, Joe Biden.
And I would not be standing here tonight without the unyielding support of my best friend for the last 16 years … the rock of our family, the love of my life, the nation’s next first lady … Michelle Obama.
Sasha and Malia … I love you both more than you can imagine. And you have earned the new puppy that’s coming with us …to the new White House.
And while she’s no longer with us, I know my grandmother’s watching, along with the family that made me who I am. I miss them tonight. I know that my debt to them is beyond measure.
To my sister Maya, my sister Alma, all my other brothers and sisters, thank you so much for all the support that you’ve given me. I am grateful to them.
And to my campaign manager, David Plouffe … the unsung hero of this campaign, who built the best — the best political campaign, I think, in the history of the United States of America.
To my chief strategist David Axelrod … who’s been a partner with me every step of the way.
To the best campaign team ever assembled in the history of politics … you made this happen, and I am forever grateful for what you’ve sacrificed to get it done.
But above all, I will never forget who this victory truly belongs to. It belongs to you. It belongs to you.
I was never the likeliest candidate for this office. We didn’t start with much money or many endorsements. Our campaign was not hatched in the halls of Washington. It began in the backyards of Des Moines and the living rooms of Concord and the front porches of Charleston. It was built by working men and women who dug into what little savings they had to give $5 and $10 and $20 to the cause.
It grew strength from the young people who rejected the myth of their generation’s apathy … who left their homes and their families for jobs that offered little pay and less sleep.
It drew strength from the not-so-young people who braved the bitter cold and scorching heat to knock on doors of perfect strangers, and from the millions of Americans who volunteered and organized and proved that more than two centuries later a government of the people, by the people, and for the people has not perished from the Earth.
This is your victory.
And I know you didn’t do this just to win an election. And I know you didn’t do it for me.
You did it because you understand the enormity of the task that lies ahead. For even as we celebrate tonight, we know the challenges that tomorrow will bring are the greatest of our lifetime — two wars, a planet in peril, the worst financial crisis in a century.
Even as we stand here tonight, we know there are brave Americans waking up in the deserts of Iraq and the mountains of Afghanistan to risk their lives for us.
There are mothers and fathers who will lie awake after the children fall asleep and wonder how they’ll make the mortgage or pay their doctors’ bills or save enough for their child’s college education.
There’s new energy to harness, new jobs to be created, new schools to build, and threats to meet, alliances to repair.
The road ahead will be long. Our climb will be steep. We may not get there in one year or even in one term. But, America, I have never been more hopeful than I am tonight that we will get there. I promise you, we as a people will get there.
AUDIENCE: Yes we can! Yes we can! Yes we can!
OBAMA: There will be setbacks and false starts. There are many who won’t agree with every decision or policy I make as president. And we know the government can’t solve every problem.
But I will always be honest with you about the challenges we face. I will listen to you, especially when we disagree. And, above all, I will ask you to join in the work of remaking this nation, the only way it’s been done in America for 221 years — block by block, brick by brick, calloused hand by calloused hand.
What began 21 months ago in the depths of winter cannot end on this autumn night.
This victory alone is not the change we seek. It is only the chance for us to make that change. And that cannot happen if we go back to the way things were.
It can’t happen without you, without a new spirit of service, a new spirit of sacrifice.
So let us summon a new spirit of patriotism, of responsibility, where each of us resolves to pitch in and work harder and look after not only ourselves but each other.
Let us remember that, if this financial crisis taught us anything, it’s that we cannot have a thriving Wall Street while Main Street suffers.
In this country, we rise or fall as one nation, as one people. Let’s resist the temptation to fall back on the same partisanship and pettiness and immaturity that has poisoned our politics for so long.
Let’s remember that it was a man from this state who first carried the banner of the Republican Party to the White House, a party founded on the values of self-reliance and individual liberty and national unity.
Those are values that we all share. And while the Democratic Party has won a great victory tonight, we do so with a measure of humility and determination to heal the divides that have held back our progress.
As Lincoln said to a nation far more divided than ours, we are not enemies but friends. Though passion may have strained, it must not break our bonds of affection.
And to those Americans whose support I have yet to earn, I may not have won your vote tonight, but I hear your voices. I need your help. And I will be your president, too.
And to all those watching tonight from beyond our shores, from parliaments and palaces, to those who are huddled around radios in the forgotten corners of the world, our stories are singular, but our destiny is shared, and a new dawn of American leadership is at hand.
To those — to those who would tear the world down: We will defeat you. To those who seek peace and security: We support you. And to all those who have wondered if America’s beacon still burns as bright: Tonight we proved once more that the true strength of our nation comes not from the might of our arms or the scale of our wealth, but from the enduring power of our ideals: democracy, liberty, opportunity and unyielding hope.
That’s the true genius of America: that America can change. Our union can be perfected. What we’ve already achieved gives us hope for what we can and must achieve tomorrow.
This election had many firsts and many stories that will be told for generations. But one that’s on my mind tonight’s about a woman who cast her ballot in Atlanta. She’s a lot like the millions of others who stood in line to make their voice heard in this election except for one thing: Ann Nixon Cooper is 106 years old. ببب
She was born just a generation past slavery; a time when there were no cars on the road or planes in the sky; when someone like her couldn’t vote for two reasons — because she was a woman and because of the color of her skin.
And tonight, I think about all that she’s seen throughout her century in America — the heartache and the hope; the struggle and the progress; the times we were told that we can’t, and the people who pressed on with that American creed: Yes we can.
At a time when women’s voices were silenced and their hopes dismissed, she lived to see them stand up and speak out and reach for the ballot. Yes we can.
When there was despair in the dust bowl and depression across the land, she saw a nation conquer fear itself with a New Deal, new jobs, a new sense of common purpose. Yes we can.
AUDIENCE: Yes we can.
OBAMA: When the bombs fell on our harbor and tyranny threatened the world, she was there to witness a generation rise to greatness and a democracy was saved. Yes we can.
AUDIENCE: Yes we can.
OBAMA: She was there for the buses in Montgomery, the hoses in Birmingham, a bridge in Selma, and a preacher from Atlanta who told a people that We Shall Overcome. Yes we can.
AUDIENCE: Yes we can.
OBAMA: A man touched down on the moon, a wall came down in Berlin, a world was connected by our own science and imagination.
And this year, in this election, she touched her finger to a screen, and cast her vote, because after 106 years in America, through the best of times and the darkest of hours, she knows how America can change. Yes we can.
AUDIENCE: Yes we can.
OBAMA: America, we have come so far. We have seen so much. But there is so much more to do. So tonight, let us ask ourselves — if our children should live to see the next century; if my daughters should be so lucky to live as long as Ann Nixon Cooper, what change will they see? What progress will we have made?
This is our chance to answer that call. This is our moment. This is our time, to put our people back to work and open doors of opportunity for our kids; to restore prosperity and promote the cause of peace; to reclaim the American dream and reaffirm that fundamental truth, that, out of many, we are one; that while we breathe, we hope. And where we are met with cynicism and doubts and those who tell us that we can’t, we will respond with that timeless creed that sums up the spirit of a people: Yes, we can.
Thank you. God bless you. And may God bless the United States of America.
باراک اوباما، رییس جمهوری برگزیده آمریکا، در پی اعلام پیروزی او در انتخابات، در جمع ده ها هزار نفر از طرفدارنش در شیکاگو سخن گفت. برگردان متن کامل آنرا می خوانید:
سلام ، شیکاگو.
اگر هنوز کسانی هستند که تردید دارند آمریکا مکانی است که در آن همه چیز امکان پذیر است ، نمی دانند که آیا رویای بینانگذاران و پدران ما هنوز زنده است یا نه، و هنوز قدرت دمکراسی ما را زیر سئوال می برند، امشب پاسخی به آنها است.
این پاسخی است که صفوفی که در اطراف مدارس و کلیساها در سراسر این کشور بسته شد، داد. صفوف انبوه مردمی که سه چهار ساعت در انتظار ایستادند، بسیاری برای نخستین بار درزندگی شان رای می دادند، زیرا باور داشتند که این بار باید متفاوت باشد، و صداهای آنها می تواند این تفاوت را نشان دهد.
این پاسخی است که جوان و پیر، غنی و فقیر، دمکرات و جمهوریخواه، سیاه، سفید، اسپانیائی تبار، آسیائی، امریکائی بومی، همجنسگرا، غیر آن، معلول و سالم، می دهند. آمریکائیانی که به جهان پیام دادند ما هرگز فقط مجموعه ای از افراد یا ایالت های قرمز و آبی نبوده ایم. ما ایالات متحده آمریکا هستیم، و همیشه چنین خواهیم بود.
این پاسخی است که موجب شد کسانی که سالها بسیاری به آنها گفته بودند نسبت به آنچه ما می توانیم بدست آوریم مشکوک و در هراس باشند، دستهایشان را در کمان تاریخ بگذارند و آنرا بار دیگر بسوی امید روزی بهتر خم کنند.
بسیار طول کشید، اما امشب، به دلیل آنچه ما در این تاریخ در این انتخابات، در این لحظه تعیین کننده انجام دادیم، پرتو تغییر بر آمریکا تابیده است.
دقایقی پیشتر، من پیام بسیار خوشایندی از سناتور مک کین دریافت کردم. او در این کمپین مبارزه ای طولانی و سخت انجام داد، و او حتی طولانی تر و سخت تر برای کشوری که عاشق آن است جنگید. او بخاطر امریکا فداکاری ها و از خود گذشتگی هایی را که اکثر ما نمی توانیم تصور کنیم، تحمل کرده است. ما بخاطر خدمات این رهبر شجاع و فروتن ، امروز در شرایطی بهتر قرار داریم.
من به ایشان و به فرماندار سارا پیلین بدلیل تمام آنچه بدست آورده اند تبریک می گویم، و در انتظار هستم با آنها در ماه های آینده برای تجدید قولی که به ملت داده ایم کار کنم.
می خواهم از کسی که مرا در این سفر همراهی می کند سپاسگزاری کنم، مردی که از صمیم قلب مبارزه کرد، و از جانب مردان و زنانی سخن گفت که با او در خیابان های اسکرانتون بزرگ شدند… و با آنها در ترنی که بسوی دلوور می رفت همسفر شد، جو بایدن ، معاون برگزیده رییس جمهوری.
و اگر حمایت بی دریغ بهترین دوستم در ۱٦سال گذشته، شالوده خانواده ما، عشق زندگی ام، بانوی اول آینده آمریکا، میشل اوباما نمی بود، امشب اینجا نبودم.
ساشا و مالیا… من بیشتر از آنچه بتوانید تصور کنید عاشقتان هستم. و شما سگ توله تازه ای که با ما، به کاخ سفید جدید می آید، بدست آورده اید.
و هرچند مادر بزرگم دیگر با ما نیست، می دانم او مراقب است، همراه با خانواده ای که مرا آنچه امروز هستم ساختند. امشب جایشان را خالی می بینم. می دانم که فراتر از اندازه به آنها مدیون هستم.
به خواهرانم مایا، آلما، تمام برادران و خواهرانم، از همه شما بخاطر پشتیبانی هایتان سپاسگزارم.
و به دیوید پلوف، مدیر کمپین انتخاتی ام… قهرمان فروتن و گمنام این کمپین، که ، به گمان من، بهترین کمپین سیاسی را در تاریخ ایالات متحده امریکا سازمان داد.
به مسئول استراتژی ام، دیوید آکسلورد… که در هر گام در این راه شریکم بوده است.
به بهترین تیم کمپین که تاکنون در تاریخ حرکت های سیاسی بوجود آمده است… شما این موفقیت را موجب شدید، و من برای همیشه سپاسگزار فداکاری ها و از خودگذشتگی هایتان خواهم بود.
اما بالاتر از همه، من هرگز از یاد نخواهم برد که این پیروزی براستی به چه کسی تعلق دارد. متعلق به شما است. به شما تعلق دارد. من هرگز احتمالی ترین کاندید برای این مقام نبودم. ما کار را با پول زیاد یا تایید های زیاد آغاز نکردیم. کمپین ما در تالارهای واشنگتن شکل نگرفت. در کوچه پس کوچه های دموین و اتاق های نشیمن کنکورد و ایوان های چارلستون آغاز شد. مردان و زنان کارگری که برای پرداخت 5، 10 و 20 دلار ، و کمک به مقصود ، از پس اندازهای کوچک خود برداشت کردند، آنرا ساختند.
از جوانانی نیرو گرفت که افسانه بی تفاوتی نسل خود را رد کردند… خانه ها و خانواده هایشان را برای انجام کارهایی که پولی اندک و خواب کمتر به آنها پیشکش می کرد، ترک گفتند.
از مردمی نه چندان جوان قدرت گرفت که بی اعتنا به سرمای سخت و گرمای سوزنده بر درهای خانه های غریبه ها می کوفتند ، و از میلیون ها امریکائی که داوطلب شدند ، سازمان دادند و ثابت کردند که بیش از دو قرن بعد اندیشه یک دولت مردمی، بوسیله مردم، و برای مردم، از روی زمین محو نشده است.
این، پیروزی ما است.
و من می دانم شما اینکار را فقط برای برنده شدن در یک انتخابات، یا برای من، انجام ندادید. به این دلیل به آن پرداختید که عظمت کاری را که در پیش است درک می کنید. زیرا حتی در حالی که ما امشب جشن می گیریم، می دانیم چالش هایی که فردا به همراه می آورند، بزرگترین چالش های دوره زندگی ما هستند - دو جنگ، سیاره ای که به خطر افتاده است، بدترین بحران مالی در یک قرن.
حتی در حالی که ما امشب اینجا ایستاده ایم، می دانیم آمریکائیان شجاعی هستند که در صحراهای عراق و در کوهستان های افغانستان بیدار می شوند تا جانشان را بخاطر ما بخطر بیاندازند.
مادران و پدرانی هستند که پس از بخواب رفتن فرزندانشان بیدار می مانند و نمی دانند چگونه وام خانه هایشان را بپردازند یا صورتحساب های پزشکان را پرداخت کنند یا پول کافی برای فرستادن فرزندشان به کالج پس انداز کنند.
انرژی جدیدی وجود دارد که باید مهار شود، مشاعل جدید باید ایجاد شوند، مدارس جدید باید ساخته شوند، تهدید هایی که باید با آنها مقابله شود، اتحادیه ها باید ترمیم شوند.
راهی طولانی در پیش است. صعود ما لغزنده خواهد بود. ممکن است در یک سال یا حتی در یک دوره به مقصد نرسیم. اما، امریکا، من هرگز بیشتر از امشب به این که به آنجا خواهیم رسید امیدوار نبوده ام. به شما قول می دهم. ما بعنوان یک ملت به آنجا خواهیم رسید.
شکست ها، و اشتباهات و لغزش هایی در آغاز کار وجود خواهد داشت. بسیاری با هر تصمیم یا سیاستی که من بعنوان رییس جمهوری بگیرم و اتخاذ کنم موافق نخواهند بود. و ما می دانیم که دولت نمی تواند هر مشکلی را حل کند.
اما من همیشه با شما در مورد چالش هایی که با آنها روبرو هستییم صادق خواهم بود. به حرف هایتان ، بخصوص وقتی با یکدیگر موافق نیستیم، گوش خواهم داد. و ، بالاتر از همه، از شما درخواست خواهم کرد به کار بازسازی این ملت بپیوندید، تنها راهی که برای۲۲۱سال در امریکا انجام گرفته است - محله به محله، آجر روی آجر، با دست های پینه بسته.
آنچه ۲۱ماه پیش در ژرفای زمستان آغاز شد ، نمی تواند در این شب پائیزی به پایان برسد. پیروزی به تنهایی تغییری که ما بدنبالش هستیم نیست. فقط فرصتی برای ما است که چنین تغییری را انجام دهیم. و اگر ما براه گذشته باز گردیم، نمی تواند عملی شود.
نمی تواند بدون شما، بدون یک روحیه خدمت ، و روحیه از خود گذشتگی، اتفاق بیافتد.
بنابراین، بیائید روحیه جدیدی از وطن پرستی و مسئولیت را فراهم آوریم، که در آن هرکدام از ما تصمیم بگیریم تلاش کنیم، سخت تر بکوشیم و نه تنها مراقب خودمان بلکه یکدیگر باشیم.
به یاد بیاوریم که ، اگر این بحران مالی درسی به ما آموخته باشد، این است که ما نمی توانیم یک وال استریت شکوفا داشته باشیم، در حالی که مین استریت و توده های مردم رنج می کشند.
در این کشور، ما بعنوان یک ملت، یک مردم، بر می خیزیم یا میافتیم. بیایید در برابر وسوسه بازگشت به همان گرایش های دو حزبی ، حقیر و خام و نابالغی که سیاست های ما را برای دوره ای چنین طولانی مسموم کرده است، ایستادگی کنیم.
بیاد بیاوریم که مردی از این ایالت بود که برای نخستین بار بیرق حزب جمهوریخواه را به کاخ سفید حمل کرد، حزبی که بر ارزش های اتکا بخود و آزادی فردی و وحدت ملی استوار شد.
ما همه در این ارزش ها سهیم هستیم. و هرچند حزب دمکرات امشب به پیروزی بزرگی دست یافته است، ما آنرا با فروتنی و تصمیم به پرکردن شکاف هایی که مانع پیشرفتمان بوده است، جشن می گیریم.
آنگونه که لینکلن به ملتی که بیشتر از ملت ما گرفتار تفرقه بود گفت ، ما دشمن نیستیم، دوستان یکدیگر هستیم. هرچند هیجان ممکن است مهار شده باشد، اما نباید رشته های عاطفه و مهربانی را پاره کند.
و به امریکائیانی که هنوز حمایت آنها را بدست نیاورده ام، می گویم من ممکن است امشب رای شما را کسب نکرده باشم، اما صدایتان را می شنوم. به کمک شما نیاز دارم. و من رییس جمهور شما نیز خواهم بود.
و به تمام کسانی که امشب از ورای سواحل ما، از پارلمان ها و کاخ ها، تماشا می کنند، و کسانی که در اطراف رادیو ها در گوشه های دور افتاده و فراموش شده جهان جمع شده اند، می گویم داستان های ما فردی است، اما سرنوشتمان یکی است، و سحرگاه جدیدی از رهبری امریکا طلوع می کند.
و به آنها که می خواهند جهان را درهم بریزند می گویم: ما شما را شکست خواهیم داد. و به کسانی که در جستجوی صلح و امنیت هستند می گویم: ما از شما حمایت خواهیم کرد. و به تمام کسانی که نمی دانند آیا مشعل امریکا هنوز روشن است یا نه می گویم: ما امشب بار دیگر ثابت کردیم که نیروی واقعی مردم ما نه از قدرت تسلیحات یا میزان ثروتمان، بلکه از قدرت پویای ایده آلهای ما: دمکراسی، آزادی، فرصت و امید مایه می گیرد.
این نبوغ واقعی امریکا است که امریکا می تواند تغییر کند. ملت ما می تواند کامل باشد. آنچه ما تاکنون بدست آورده ایم ما را به آنچه می توانیم و باید فردا بدست آوریم امیدوار می کند.
این انتخابات اولین ها و داستان های فراوانی داشت که برای نسل ها نقل خواهد شد. اما داستانی که امشب در فکر من است در باره زنی است که در آتلانتا رای داد. او مانند میلیون ها نفر دیگری است که در صف ایستادند تا صدایشان در این انتخابات شنیده شود با یک استثنا: ان تیکسون کوپر 106 ساله است.
او درست یک نسل پس از بردگی متولد شد، زمانی که در جاده ها، اتومبیل و در آسمان ها هواپیما نبود. وقتی که کسی مانند او نمی توانست به دو دلیل، زن بودن و رنگ پوستش ، رای بدهد. و امشب، من به تمام آنچه که او در یک قرن زندگی در امریکا دیده است می اندیشم – درد و امید، پیکار و پیشرفت، زمانی هایی که به ما می گفتند نمی توانید کار کنید، و مردمی که بر این پندار امریکائی تاکید می گذاشتند: آری، ما می توانیم.
در زمانی که صداهای زنان خاموش و امیدهایشان نادیده گرفته می شد، او زیست تا ببیند آنها بر می خیزند ، صدایشان را بلند می کنند و خود را به صندوق های رای می رسانند. آری، ما می توانیم.
وقتی خاکستر نا امیدی و افسردگی سراسر این سرزمین را پوشانده بود، او ملتی را دید با یک پیمان جدید، مشاغل جدید، و احساس تازه ای از یک مقصود و آرمان مشترک. آری، ما می توانیم.
وقتی بمب ها بر بندر ما فرود می آمدند و دیکتاتوری و استبداد جهان را تهدید می کرد، او آنجا بود تا نسلی را که برای دست یابی به عظمت و قدرت سربر می داشت و یک دمکراسی نجات پیدا می کرد شاهد باشد. آری، ما می توانیم.
او آنجا بود، برای دیدن اتوبوس ها در مونتگمری، لوله های آب در بیرمنگهام، پلی در سلما، و واعظی از آتلانتا که به مردم می گفت ما چیره خواهیم شد. آری ، ما می توانیم.
مردی در ماه فرود آمد، دیواری در برلن فرو ریخت، علم و قدرت تخیل ما مردم جهان را به یکدیگر ارتباط داد.
و امسال، در این انتخابات، او صفحه مانیتوری را با انگشتش لمس کرد و رای داد، زیرا پس از ۱۰٦سال در امریکا، و عبور از بهترین زمان ها و تاریکترین ساعت ها، او می داند امریکا چگونه می تواند تغییر کند. آری ، ما می توانیم.
امریکا، ما راهی دراز پیموده ایم. وقایع بسیاری دیده ایم. اما کارهای بسیار بیشتری باقی است. بنابراین امشب، از خودمان بپرسیم - اگر فرزندانمان باید بمانند تا قرن آینده را ببینند، اگر دخترانمان باید آنقدر خوشبخت باشند که به اندازه ان نیکسون کوپر عمر کنند، چه تغییراتی خواهند دید؟ پیشرفت های ما چه خواهد بود؟
این فرصتی است که ما پاسخ دهیم. این لحظه ما است.
این زمان ما است، تا مردم خود را به کار باز گردانیم و درهای فرصت را بروی کودکانمان بگشائیم، رفاه و توانگری را تجدید کنیم و آرمان صلح را پیش ببریم، رویای امریکا را باز ستانیم و بار دیگر بر این واقعیت اساسی تاکید بگذاریم که ما هرچند بسیار، یکی هستیم. که ما در حالی که نفس می کشیم، امیدوار هستیم، و هرجا با بدبینی و تردید و کسانی که به ما می گویند ما نمی توانیم روبرو می شویم، با همان عقیده و پندار بی زمان که روحیه یک ملت را خلاصه می کند پاسخ خواهیم داد: آری ، ما می توانیم.
سپاسگزارم. خداوند یار و همراه شما، و ایالات متحده امریکا باشد.
